Kansloos onderuit. Maar wat was het weer plezant!

Vrijdagavond.  Als een 50 jaar oude prostaat kwamen de Vets druppelsgewijs de kleedkamer binnengeslenterd.  Blij weerzien na een weekje van hard labeur, ambetante sleur en een nog steeds slepende voordeur.

Op Diependael zouden de Vets tegen de Gele Kanaries (Kessel-Lo) wel eens tonen uit welk hout ze gesneden zijn.  Al vlug bleek het geperste spaanderplaat uit de Ikea.

Met ééntijdsvoetbal van de Kanaries liepen de Vets constant achter de feiten en de bal aan. Kevin Dekeeper hield de strijders van Moorsel nog even in de wedstrijd.  Hij deed zelfs een “Kompanieke”. Als speler-trainer in de tweede helft, en met een lichte blessure en een strategisch tweejarenplan, vuurde hij de manschappen aan (NDVR: onder de douche loopt iedere vergelijking tussen Kevin en Kompany evenwel al vlug mank).

Scheids Erwin hield de wedstrijd strak in handen. Spitsen Nils en Nicolas begonnen op toerental te raken en de achterdeur werd vakkundig op slot gehouden door Jo, Steven en Pieter.  Belaagd op het midden bleef Soenens distribueren naar Nick, Timo, Stefaan, Serki, Kristof, Koen en Chelle. Ook Steven VD poogde nog met enkele truuken van de foor - het organiseren van debatavonden en panelgesprekken op het veld, tot driemaal toe zichzelf wisselen, ten berde brengen van volksheemkundige liederen - om de Kanaries uit evenwicht te brengen.  Maar de Kanaries bleken geen kiekens en hielden hun gevederde schedels koel.

De Vets gingen vrij kansloos de boot in met een droge 2-5.

In de kantine bonden de Vets nog de strijd aan met de nuchterheid, maar ook hier dienden ze uiteindelijk nederig het hoofd te buigen.

De Vets wierpen zich zelfs nog op als spontane jury van de dames-volleybalmatch naast de kantine, hetgeen fel werd gesmaakt. Ook de aanwinst van jonge ket Koen (40 jaar) bleek een meevaller.  Met het verstrijken van de uren helde de vrijdagavond-balans over naar de juiste kant. (KM)